Starorzecza, czyli dawne zakola rzek odcięte od głównego nurtu w wyniku zmian hydrologicznych, są unikalnymi ekosystemami wodno-błotnymi o dużej wartości przyrodniczej. Ze względu na swoją specyfikę, są one siedliskami dla wielu gatunków roślin i zwierząt, które nie występują w innych typach środowisk. Starorzecza pełnią ważną funkcję w cyklu hydrologicznym, działając jako naturalne rezerwuary wody i miejsca, w których może zachodzić naturalna filtracja wód. Z biegiem lat wiele starorzeczy na terenie „Przemkowskiego Bagna” zostało odciętych od głównego nurtu rzek przez działalność człowieka, w tym regulację cieków wodnych, osuszanie terenów oraz zabudowę hydrotechniczną. Te zmiany przyczyniły się do degradacji tych cennych siedlisk.
Degradacja starorzeczy prowadzi do spadku liczebności wielu gatunków, zwłaszcza tych, które są ściśle związane z mokradłami i siedliskami wodno-błotnymi. Powoduje również zmniejszenie retencji wód na tych obszarach, co zwiększa ryzyko powodzi w dolinach rzek i przyczynia się do suszy w innych częściach roku. Odtworzenie starorzeczy to nie tylko działanie mające na celu przywrócenie równowagi ekologicznej, ale także kluczowy element adaptacji do zmian klimatycznych.
Dzięki prowadzonemu przez Fundacje wypasowi utrzymywane są w należytym stanie funkcjonalnym urządzenia hydrotechnicznych zlokalizowanych na ciekach odwadniających grunty trwałych użytków zielonych w obszarze prowadzonego wypasu, co ma istotne znaczenie w odniesieniu do renaturyzacji cieków, a tym samym powstrzymania spływu wód powierzchniowych w okresach posuszy, a przy zasadnej manipulacji urządzeniami zatrzymania również wód powodziowych w zlewni rzeki Szprotawa (dopływ rzeki Bóbr);
Projekt realizowany przez Fundację we współpracy z Dolnośląskim Zespołem Parków Krajobrazowych (DZPK) koncentruje się na zrównoważonej ochronie terenów zalewowych oraz przywracaniu naturalnych funkcji ekosystemów na terenach podmokłych „Przemkowskiego Bagna”. Tereny zalewowe, czyli obszary, które okresowo są zalewane przez wody rzek, pełnią kluczową rolę w retencji wody, regulacji cykli hydrologicznych oraz ochronie różnorodności biologicznej. Wraz z postępującymi zmianami klimatycznymi i intensyfikacją działalności człowieka, tereny te stają się coraz bardziej zagrożone degradacją. Projekt ma na celu przywrócenie i ochronę tych terenów poprzez renaturyzację ekosystemów oraz wdrożenie zrównoważonego zarządzania wodami.
Naturalnym procesem zachodzącym na nieużytkowanych łąkach i terenach wodno-błotnych jest stopniowe zarastanie otwartych przestrzeni przez krzewy, drzewa i trzciny. Prowadzi do zmniejszenia bioróżnorodności, gdyż wiele gatunków, które są związane z otwartymi terenami, nie może znaleźć tam odpowiednich warunków do życia. Projekt wypasu zwierząt pomaga kontrolować ten proces. Przed intensyfikacją rolnictwa i melioracją, tereny podmokłe były utrzymywane w stanie równowagi przez tradycyjne metody użytkowania, takie jak wypas zwierząt. Zwierzęta, żerując na roślinności, powstrzymywały sukcesję trzcinowisk i krzewów, co sprzyjało zachowaniu otwartych terenów. Przywrócenie wypasu zwierząt jest więc powrotem do tych naturalnych i zrównoważonych praktyk, które przez wieki kształtowały krajobraz i ekosystemy wodno-błotne.