Zwierzęta kopytne chore, zaniedbane lub wymagające rehabilitacji, które trafiają pod nasze skrzydła nie były wystawiane na wyłączne działanie środowiska naturalnego. Konie, kuce, osły i inne pozostawały w ośrodkach całkowicie zależnych od opiekunów oraz żyły w typowo sztucznym środowisku.
Nowoprzybyli podopieczni poddawani byli badaniom behawiorystycznym m. in. na podstawie oceny aktywności czasookresowej. Dokonywano oceny agresji zwierząt oraz przejawianych zachowań aberracyjnych i niepożądanych, których przyczynami są np. frustracja związana z niemożnością przejawiania w warunkach stajennych wszystkich naturalnych zachowań, lub niemożność właściwego zareagowania na bodźce środowiskowe, izolacja socjalna, brak możliwości ruchu a także nadwrażliwość podopiecznych na niektóre bodźce, przykre doświadczenia z przeszłości. Zawracano uwagę na zachowania niepokojące czy świadczące o niskim dobrostanie jak: brak aktywności i zainteresowania otoczeniem określany jako apatia.
Podstawowym czynnikiem wpływającym na zachowania koni były relacje pomiędzy zwierzęciem a człowiekiem. To bowiem rozwój osobniczy konia w warunkach udomowienia kształtowany był przez człowieka i pozostawał pod silnym jego wpływem.
Wpływ człowieka na zachowania konia zaczyna się już przy urodzeniu konia co ma ogromne znaczenie dla późniejszych relacji w płaszczyźnie koń − człowiek. Warunki zewnętrzne i sposób postępowania człowieka z koniem miały decydujące znaczenie w formowaniu sposobu zachowania się zwierzęcia. Głównie negatywne doświadczenia doznane w kontaktach z człowiekiem zwierząt nowoprzybyłych były stwierdzane w czasie badań tych zwierząt i skutkowały problemami behawioralnymi. Konie zwykle nie rodzą się z problemami w zachowaniu, lecz nabywają je w kontaktach z człowiekiem.
Po okresie izolacji i leczenia, konie kierowane były do adaptacji stadnej w ośrodku − w celu obserwacji ich społecznych predyspozycji i zachowań stadnych (badanie zachowań behawioralnych). W systemie stadnym na terenie ośrodka konie, kuce i osły przebywały w nielicznej grupie − najbardziej odpowiadającej naturze tych zwierząt.
Unikano tworzenia zbyt licznych grup koni. Możliwa dzięki dużej ilości ruchu stała aktywność fizyczna sprawiała, że zwierzęta pozostawały w komforcie psychicznym i fizycznym, z kolei niedostateczna zaprawa fizyczna mogłaby prowadzić do takich schorzeń, jak osłabienie ścięgien, więzadeł, stawów, chorób dróg oddechowych.
Stawiano również nad behawioralnymi potrzebami koni. Dążono do zapewnienia im wzajemnych kontaktów między zwierzętami w obrębie stada, umożliwiając ustalenie jego hierarchii oraz utrzymania koni, kucy i osłów w spokoju. W grupowym systemie utrzymania za bardziej istotne niż wymiary pomieszczeń w ośrodku leczniczo − rehabilitacyjnym uznano problemy związane z dobraniem do grupy koni, kucy i osłów odpowiednich z punktu widzenia etologicznego. Podjęto wszelkie starania by nie dopuścić do wyczerpania nerwowego zwierząt zaangażowanych w ustalanie hierarchii stada czy też obecnością osobników agresywnych czy złośliwych − co w przypadku zwierząt wykupowanych ma niestety często miejsce.